Sempre que preciso afastarme das présas e do ruído da vida cotiá, busco algún lugar íntimo, esquecido,...paisaxes fermosas que habitualmente atopo seguindo os pasos do lobo. Semella que dalgunha maneira compartimos gusto polo estético, e acabamos nos mesmos recunchos no corazón da montaña.
Propúxenme explorar un monte descoñecido para min, coa esperanza non confesada de atopar alí ó lobo. Semellaba un hábitat que reunía boas condicións para a súa supervivencia, agás por ser unha zona moi humanizada cun "elevado" tránsito de persoas. Coma sempre, instintivamente adentreime nos camiños que levan ás zonas máis recónditas. O resultado foi que non tardei en atopar rastros recentes que deixabn ás claras que alí, no anonimato, había un grupo establecido. Nin queixas de gandeiros, nin novas por danos ó gando nin avistamentos fortuítos.
Volvín na procura da confirmación definitiva. Agochado entre os penedos, integrado no contorno cos prismáticos preparados, vin como o lobo descendía por un camiño. O paso maxestoso do rei do monte facía entrada para o meu deleite. Como nun feitizo flotando no ar, desexando que non rematase, contemplo a poderosa esencia dunha especie.
Regresei a noitiña para achegarme á súa intimidade. Subín á montaña coa mesma ilusión da primeira vez. Unicamente o son dalgunha choca rachaba o silencio. Ese día tiven a sorte de poder escoitar ós meus amigos con máis de tres minutos de ouveos continuos. A manada completa entoou o canto máis fermoso e melódico que poida existir na natureza. Nesa altura sentinme cheo, feliz porque o lobo aínda está aquí.
Propúxenme explorar un monte descoñecido para min, coa esperanza non confesada de atopar alí ó lobo. Semellaba un hábitat que reunía boas condicións para a súa supervivencia, agás por ser unha zona moi humanizada cun "elevado" tránsito de persoas. Coma sempre, instintivamente adentreime nos camiños que levan ás zonas máis recónditas. O resultado foi que non tardei en atopar rastros recentes que deixabn ás claras que alí, no anonimato, había un grupo establecido. Nin queixas de gandeiros, nin novas por danos ó gando nin avistamentos fortuítos.
Volvín na procura da confirmación definitiva. Agochado entre os penedos, integrado no contorno cos prismáticos preparados, vin como o lobo descendía por un camiño. O paso maxestoso do rei do monte facía entrada para o meu deleite. Como nun feitizo flotando no ar, desexando que non rematase, contemplo a poderosa esencia dunha especie.
Regresei a noitiña para achegarme á súa intimidade. Subín á montaña coa mesma ilusión da primeira vez. Unicamente o son dalgunha choca rachaba o silencio. Ese día tiven a sorte de poder escoitar ós meus amigos con máis de tres minutos de ouveos continuos. A manada completa entoou o canto máis fermoso e melódico que poida existir na natureza. Nesa altura sentinme cheo, feliz porque o lobo aínda está aquí.
No hay comentarios:
Publicar un comentario