DEDICADA A TÓDOLOS AMANTES DA NATUREZA

miércoles, 30 de septiembre de 2015

GALICIA CONFIDENCIAL: DESTAPANDO O PASTEL DA XUNTA (ARTIGO QUE ME PUBLICARON)


Deíxovos o enlace a un artigo que me publicaron en Galicia Confidencial, un medio de comunicación que sempre se amosou implicado e disposto a sacar á luz as inxustizas que se cometen contra o lobo.


(Preme no enlace ou na imaxe para ler o artigo completo)




domingo, 27 de septiembre de 2015

ASASINOS DE LOBOS EN GALICIA


Mentres a administración autoriza batidas no lugar de cría do lobo e mira para o outro lado, familias completas continúan desaparecendo cada ano.




lunes, 7 de septiembre de 2015

O REGRESO DO LOBO


E así foi como un día o lobo regresou á súa terra, de onde nunca debeu faltar.

Hai un ano tiveron que fuxir para salvar as súas vidas e durante todo este tempo nada soubemos deles. Por moito que buscamos non os atopábamos e non sabíamos que pensar. ¿Tal vez aquela fatídica tarde ningún conseguira escapar da cacería contra o lobo? Pero por sorte hoxe o lobo regresou, e percorre os camiños gastados dos seus pais, avós e outros que estiveron moito tempo antes.


Ver vídeo (preme a imaxe)





martes, 31 de marzo de 2015

A VERDADEIRA FORZA DO LOBO IBÉRICO


Tras varias xornadas de rastrexo despois de localizar excrementos, pegadas, rascazos e carroñas, xa teño suficiente información para elixir algún punto elevado no que facer unha espera. Na miña busca, ao meu paso deixei lugares da nosa terra incribles e agochados onde só os lobos poden levarte, que por sorte están lonxe dos intereses dos homes que poderían rematar por estragalos. Aquí non hai nin estradas, nin pedreiras, nin parques eólicos. E que siga así para que poidamos conservar un pequeno anaco da rica natureza galega para os fillos dos nosos fillos.


Fago unha última "exploración" para situarme ben e identificar cales poderían ser os puntos clave dos lobos, tamén elixo tres zonas elevadas dende onde probarei a facer as esperas. Marcho sabendo que despois da tempada de caza os lobos seguen aí a pesar duns poucos que fan todo o posible por matalos.


Chega o día da espera e cargo telescopio, trípode, cámaras e prismáticos, roupa de abrigo, coche e cara a serra. Estou no monte cando aínda é noite pechada, e camiño a paso apurado 45 minutos mentres me acompáñan os sons da noite. Chego confiando en ter acertado coa interpretación dos datos que obtiven nas xornadas anteriores. Instálome, e camuflado no medio dos toxos semello unha rocha máis.


Con moita ilusión comezo a buscar nun claro arredor dunha zona de mato alto, por un cortafogos e nalgún camiño. Vexo dous xabarís, un grupo de vacas que aínda están deitadas e cabalos. Tras case una hora detecto un movemento no claro. Enfoco ben o telescopio e atopo un lobo adulto que se dirixe cara o cortafogos, pero hai máis movemento. Vexo un segundo lobo, un terceiro, un cuarto e o quinto. Nese momento estou vendo como un grupo familiar de lobo ibérico percorre o seu territorio. Transmiten forza e nobreza, e toda esa parte salvaxe que xa perdemos nós, a sensación de liberdade.


Cruzan o cortafogos e tres exemplares adultos déitanse sobre unhas rochas para quentarse ao sol. Mentres, os dous exemplares subadultos comezan a xogar para fortalecer o vínculo familiar, a unión do grupo, a verdadeira forza do lobo ibérico. Podedes ver a continuación un fragmento do vídeo cos xogos dos dous lobos.


                                       Pulsa sobre a imaxe ou sobre o link para ver o vídeo.





sábado, 17 de enero de 2015

Controis encubertos, batidas e estudos de radiomarcaxe

  

Hai uns meses en plena época de cría do lobo e no punto exacto onde estaban os lobos, apuraba o paso para chegar ao alto antes de que comezara a anoitecer, moi emocionado como me ocorre sempre que saio ao monte. Unha desas tardes de verán, tranquila, sen vento. Cando estaba a piques de chegar ao punto máis alto do monte por un paso de gando entre toxos de máis dun metro e medio de altura, moi “camuflado” ía, cando dous disparos racharon a paz do monte.

Preocupación dobre, a miña seguridade, fixen todo o que puiden para que se notase que estaba alí, e polos lobos. Os disparos viñan da parte alta da rega dos lobos, da súa casa. Xa o vivín outras veces pero non por iso sentín menos impotencia cá primeira.

Pero esta vez era diferente, todo era máis truculento e pola miña cabeza comezaron a pasar tanto a administración como os gardas, porque neste grupo había un exemplar equipado con colar de radiomarcaxe. ¿Como é posible que cos cartos de todos se paguen “investigacións” que din que van permitir coñecer mellor a especie e a conservala é que despois contribúen a danar as poboacións de lobos?

Isto xa o escoitara moitas veces, só que está vez tocoume vivilo de primeira man. A crueza e a traxedia chegaban aos lobos da man da Xunta, que no mellor dos casos volveu a amosar o descontrol e falta total de coordinación interna, e no peor dos casos a información obtida co estudo de radiomarcaxe que pagamos todos podería ter derivado na celebración da batida no fogar dos lobos.

A consecuencia foi que un grupo reprodutor estable desapareceu sen deixar pistas.

É posible que nunca cheguemos a saber o que aconteceu, pero a pesar de todo temos que ser optimistas porque o lobo volverá, o lobo é forte e saberá sobrepoñerse as trabas que pomos no seu camiño. Unicamente agardo que cada vez sexan menos as súas dificultades, e máis os amigos do lobo que o queremos vivo percorrendo coutos e camiños, deixando as súas pegadas nos nosos montes. O lobo, sempre atento, intelixente, protector, vixiando o seu territorio con ese fermoso ollar, que ben pode ser coma mirar aos ollos á natureza pura.

Ao inicio da entrada tedes unha imaxe da fermosa loba.

domingo, 13 de abril de 2014

De volta a casa




Aínda non saíra o sol e xa estaba no meu posto montando o trípode, telescopio, cámara e demais. Podería ser outro día calquera, unha espera máis. Pero non, hoxe era un día especial, volvía despois de moito tempo de visita ao territorio do grupo que me ensinou case todo o que sei sobre eles, os lobos.

O certo é que non preciso observalos, só con saber que están aí, que é o verdadeiramente importante, é máis que suficiente. Coa ilusión do primeiro día e xa cos primeiros raios do sol, buscaba cos prismáticos algún movemento. Pasou case unha hora cando ao lonxe algo pasou por un claro para meterse entre a vexetación. Sabía que eran os lobos. Resultaron ser dous exemplares do grupo. Case unha hora de observación e a mellor noticia, seguen alí, fixéronme comezar o día con optimismo, porque malia todos os atrancos que poñemos no seu camiño, o lobo, o lobo ibérico, continúa percorrendo os nosos montes.

Na imaxe podedes ver ao macho reprodutor do grupo.

domingo, 16 de diciembre de 2012

Entrevista en Galicia Confidencial sobre a situación do lobo


Déixovos o enlace á entrevista que me fixeron en Galicia Confidencial sobre a situación actual do lobo, e particularmente pola denuncia que presentamos na Comisión Europea pola xestión da Xunta no Barbanza.

Sempre é importante aproveitar a oportunidade que nos dan os medios de comunicación para chegar a máis xente, e que se coñeza como a día de hoxe en Galicia se seguen matando lobos para favorecer a uns poucos que amosan unha total falla de respecto pola natureza e polos que nos sentimos moi parte dela. Agardo que a entrevista sirva para espertar algunhas emocións positivas por un animal tan inxustamente maltratado, e que paga a pena conservar xa que forma parte da nosa propia identidade.

Non podería imaxinar percorrer o monte sen atopar os rastros do lobo ou sen escoitar o seu ouveo, porque sentiría que non estou na miña casa.  

Ler a entrevista completa AQUÍ


jueves, 15 de noviembre de 2012

Lobos: unha familia unida


Déixovos unha gravación que fixen dunha familia de lobos recentemente, e agardo que poidades gozar tanto coma semella que o fixeron eles.
 
Os xogos ademais da finalidade lúdica, serven tamén para consolidar a estrutura do grupo estreitando os lazos sociais dos seus membros. Son, sen dúbida, momentos fermosos e entrañables que afastan a imaxe dese lobo malo que nos queren facer crer, e amosan que detrás de todas as fábulas hai un fermoso animal social que vive en familia, que xoga e que en moitos aspectos se asemella a nós.

Coñece ao amigo lobo porque ese é o primeiro paso para respectalo



                                                  http://www.youtube.com/watch?v=bowr2IWF0hw



domingo, 23 de septiembre de 2012

A miña paixón polo lobo


 


Lonxe das presas da vida cotiá agóchase outro mundo fantástico no que o tempo semella camiñar máis de vagar. Un mundo sen ruídos e cheo de vida. A esencia doutra época. Os recunchos que sosteñen aínda ao lobo ibérico e a outras moitas especies que viven a marxe do bulicio das cidades.

Co paso do tempo manteño intacta a ilusión e paixón, e son quen de vivir de forma intensa cada momento que paso no noso medio natural lonxe das cidades e pobos. Tiven dous bos mestres. Félix Rodríguez de la Fuente, e posteriormente o lobo. Ao primeiro escoitábao enfeitizado cando era un neno dende a miña casa familiar en Vigo. Lembro como aqueles inesquecibles capítulos de "El Hombre y la Tierra" me abriron a fiestra á natureza, e como o ouveo do lobo espertaba en min moitas emocións. E o lobo é meu compañeiro de ruta dende hai anos. A súa naturalidade e frescura conseguen case que me esqueza de todo o demais mentres observo como se alimentan, como descansan ou como se quentan ao sol. Pero o que máis me gusta e observar como xogan. Algo que a maioría da xente non sabe (en realidade aínda que todo o mundo fala do lobo refírense a un mito que nada ten que ver co animal que deixa as súas pegadas no noso monte) é que os lobos teñen un amplo repertorio de xogos que contribúen a consolidar a estrutura do grupo. Tamén son especiais as observacións de todos os membros da familia xuntos desprazándose polo monte pola sensación de "forza" que transmiten.

Nunha ocasión dixen que compartía gusto "estético" cos lobos porque da súa man cheguei a coñecer os lugares máis fermosos de Galicia, Cantabria, Castela e León e o norte de Portugal ( se tedes ocasión non deixedes pasar a oportunidade de coñecer Castro Laboreiro e Pitões das Júnias en Portugal). E certo que hai grupos de lobos que non teñen outro remedio que vivir en medios humanizados como así levo constatado nos últimos anos, pero outros aínda sobreviven en zonas de montaña onde te podes perder e pasar xornadas de campo inesquecibles.

Para min esas xornadas de campo tan especiais consisten, do mesmo xeito que cando comecei, en escoitar un ouveo ao lonxe, a emoción de atopar as súas pegadas ou os seus excrementos, a carreira do corzo que me pon en alerta ante a posible presenza do lobo, percorrer o seu territorio ou atopar o dun grupo novo, pero a miña máxima satisfacción moito máis aló das observacións é constatar que o lobo segue aí e que foi quen de superar ás adversidades que se cruzan no seu camiño. É indubidable tamén que a sensación de atopar entre o mato orellas "picudas" é marabillosa. Cada ano cando observo aos cachorriños xogar baixo a
atenta vixilancia da loba, esperta en min toda a ilusión dun futuro mellor para o lobo ibérico.

Sempre hai que quedarse coa parte positiva das cousas pero non quero deixar pasar a oportunidade para lembrar que é responsabilidade de todos contribuír a que se conserven tanto o noso lobo como o noso patrimonio natural. 

A miña contribución esta vez é compartir con vós un instante da intimidade da vida dos lobos ibéricos para tratar de contaxiarvos algo da paixón que sinto por eles e poidades axudarme no camiño da súa conservación. Déixovos unha captura de vídeo de dous "cachorróns" xogando, gravado a case dous Km do seu encame. A calidade da captura de vídeo non é boa pero suficiente para imaxinar a marabillosa escena.

sábado, 21 de julio de 2012

Lobos en Galicia 2012: Selección do lugar de cría


Cando pensamos no lobo habitualmente imaxinamos a un animal salvaxe que se refuxia nos lugares máis recónditos na nosa xeografía, pero debemos ter en conta que en Galicia non existen grandes espazos sen ocupar polo home. Sen embargo o lobo está presente neste entorno humanizado establecendo o seu centro de cría nas zonas de actividade humana.

O estudo durante 5 anos de 3 grupos familiares, permitiunos comprobar como se repite o patrón que reúne 3 características básicas: cobertura vexetal, auga e certo grao de tranquilidade para que o lobo estableza o seu lugar de cría. A miúdo pensamos en grupos de lobos criando aos seus cachorros nas zonas máis remotas lonxe da actividade humana, pero o seguimento de grupos de lobos levounos nunha viaxe fascinante a comprobar como debido a un progresivo proceso de adaptación do lobo e a un "carto factor clave", empregan lugares próximos a actividade humana como centros de cría.

Unha primeira interpretación para o feito de que estes grupos reprodutores establecesen o seu centro de cría en zonas de actividade humana próxima, podería ser que non atoparan zonas con ausencia de actividade humana máis propicias. Sen embargo os tres grupos posuían sen dúbida espazos próximos de calidade na mesma serra. Temos que pensar noutro factor polo que seleccionaron outras zonas próximas a actividade humana. Este "carto" factor podería ser a dispoñibilidade de alimento nas inmediacións, característica que se repite nos 3 grupos que situaron os seus centros de cría próximos a lugares a onde as presas potenciais nesta época do ano atópanse regularmente. Isto tería aínda máis sentido se entendemos que durante os primeiros meses de vida dos cachorros o macho reprodutor especialízase e exerce un papel clave como transportista de alimento para a loba e os seus descendentes, e polo tanto entenderíamos que a distancia ata as presas potenciais gañaría peso fronte a outras variables.

A identificación da proximidade de alimento como variable clave resultou fundamentas para entender porque os lobos estableceron o seu centro de cría nas zonas próximas a actividade humana. Ademáis o progresivo proceso de adaptación/aceptación do lobo á presenza do home (tolerancia) non lle impide desenvolver a intensa actividade propia da época de cría.

viernes, 8 de junio de 2012

Lobo ibérico seguimento grupo II: Vídeo en Galicia patróns de marcaxe territorial na época de celo


Vídeo gravado en Galicia a case 2 kms de distancia durante a época de celo no que podemos observar unha intensa marcaxe territorial por parte da parella reprodutora e outro exemplar do grupo.

 http://youtu.be/-L2VDeqEeWU



lunes, 30 de abril de 2012

Lobo ibérico seguimento grupo IV: lobos, coellos e corvos



Agochado entre toxos e cuberto por xestas agardaba coas primeiras luces do día e con algo de impaciencia o momento de ver ao lobo. Atopábame nun lugar novo, apenas coñecido. As sombras e o canto do cuco dábanlle un encanto misterioso.

Escudriñaba o terreo entretido co ir e vir dos corvos. Pero o agasallo chegou cando de súpeto a través dos prismáticos apareceu unha figura que me era moi familiar. Aí estaba, a loba chegou avanzando con tranquilidade, con harmonía, cun xeito de camiñar inconfundible. Se tivera que describir o que experimentei nese instante cunha soa palabra sería "emoción".



A miña preocupación era permanecer inmóbil para pasar desapercibido e non asustala. Continuou facendo breves paradas de cando en cando buscando algo. De súpeto coas orellas ergueitas detívose definitivamente deixando ver un pescozo enorme, potente. Aínda que miraba nunha dirección distinta a onde eu me atopaba, non me movín, o último que quería era asustala. Estaba marabillado, quería seguir observándoa, quería que ese momento non rematara. Estaba ante o lobo ibérico, quería aproveitar cada segundo que pasaba como espectador de excepción.


Permaneceu inmóbil case dez minutos tras uns toxos, mirando, vixiando unha chaira. De súpeto botou a correr. No primeiro momento non souben o motivo ata que acertei a entender que o destino daquela explosiva carreira era un coello que fuxía con toda a velocidade que as súas potentes patas lle daban. Unha loita de poder a poder. Un loitaba por comer para vivir, e outro loitaba por fuxir para vivir. Foi finalmente o pequeno coello, axudado cun chisco de vantaxe inicial, quen de refuxiarse nun burato. Pero a loba non se deu por vencida tan sinxelamente. Meteu a cabeza, rascou coas patas e olfacteou movendo a cola na procura do premio. Deu un rodeo e volta a empezar. Non puiden observar claramente o desenlace. En cuestión dun par de minutos a chuvia primeiro, a sarabia despois e por último a neve comezaron a caer con tanta forza que tiven que cubrirme co abrigo. No derradeira ollada vin como a loba marchaba baixo a neve como chegou, solitaria e fermosa mentres dous experimentados corvos seguían os seus pasos agardando que lles deixase un agasallo en forma de alimento.


Unha vez máis o lobo amosoume que nada ten que ver co que me tiñan contado del. A esencia dunha especie excepcional que afortunadamente sobrevive nos nosos montes, e que máis alá de inxustos prexuízos continua exercendo o papel que a natureza lle outorgou fai miles de anos contribuíndo á boa saúde dos nosos ecosistemas.
 

viernes, 16 de marzo de 2012

Nota de prensa de ACOPO sobre a hibridación no Barbanza



Dende ACOPO (Asociación Coordinadora Protectoras Pontevedra) ante o anuncio da Xunta de continuar con accións correctivas para facer fronte ao problema local de hibridación confirmado na Serra do Barbanza, vimos de reclamar:

  1. Que as medidas de control sexan levadas por profesionais da administración, e non por persoas non cualificadas (cazadores) que no seu afán de cazar e pola falla de coñecemento poden chegar a abater a exemplares de lobo puros, xusto o contrario do que se pretende que é garantir a viabilidade a longo prazo desta poboación.
  2. Está previsto que estas accións se leven a cabo entre os meses de marzo e agosto, cando os estudos científicos desaconsellan a realización de batidas, na época máis sensible para as especies, xa que os trastornos que producen poden levar á perda de camadas. Tamén pode afectar ao éxito reprodutivo do lobo, co que novamente iría en contra do obxectivo inicial anunciado pola Xunta.
  3. Capturas e eliminación. Si consideramos necesaria a extracción do contorno dos exemplares híbridos para garantir a viabilidade a longo prazo da poboación de lobos, pero non podemos estar de acordo en que a solución sexa darlles morte cando hai alternativas para respectar a vidas destes animais, como sería a captura por trampeo e o traslado posterior a un centro de recuperación. Con isto conseguiríase o obxectivo inicial de preservar a poboación de lobos, e respectaríase a vida dos exemplares híbridos.

Pincha no documento para ler a nota de prensa de ACOPO completa

martes, 14 de febrero de 2012

Nota de Prensa: Imos Conservar ao lobo

Dende ACOPO enviamos unha nota de prensa sobre a situación do lobo ibérico en Galicia e as trabas que se poñen á súa conservación

Ler nota de prensa

viernes, 20 de enero de 2012

O que se bota de menos


Pasaba o tempo, botaba algo de menos pero non sabía exactamente qué era.

A pesar da previsión de choiva o pasado domingo decidimos subir ao monte, en principio só para dar unha volta. Unha vez alí xa fomos entrando en calor cando atopamos algún rastro do lobo. Pero o ánimo axiña se prendeu e deu paso a unha busca concienciuda nos puntos clave "explorando" a zona. Atopamos un lugar rico en rastros, e decidimos que era o lugar da espera.

A temperatura e a auganeve, deron paso cara ao mediodía a unha boa nevada. En media hora todo era de cor branca. O coche estaba cuberto por máis de dez centímetros de espesor de neve. Nun intre, sen darnos conta porque estabamos centrados observando o terreo, todo se volveu máxico. O manto branco e o silencio brindounos unha paisaxe espectacular. E cos sentidos espertos, coma se o tempo se parase, deixando apartados outros pensamentos, gozamos daquel emocionante momento.

E así vimos un movemento non moi lonxe.

Prismáticos, e localizamos un fermoso raposo na procura de alimento remexendo a neve. Incansable durante máis de media hora deu voltas pola chan, e nós observamos ao raposiño fráxil e fermoso loitando por saír adiante. Nese mesmo intre, non puiden evitar pensar que en Galicia se celebran campionatos para matar raposos nos que gaña quen máis animais mata. E co paso dos anos e contemplando ao raposiño indefenso, sigo sen comprendelo.

Pouco a pouco a luz do día ía minguando.

Comezaba a pensar que ese día non tería sorte. Pero a sorte, a casualidade, a experiencia, ou un pouco de todas, déronme a recompensa polas horas de espera. Chegaron como nunca os vira. Xa antes os tiña mirado xogar, incluso con outros animais, pero o magnífico alarde de potencia correndo, derrapando e saltando na neve foi marabilloso. Lonxe da incomprensible imaxe que se ten deste animal, e coma min, por un tempo apartando cuestións máis transcendentais e deixando saír esa parte lúdica que semella que a neve esperta en nós, tamén os lobos se entregaron a unha morea de xogos.

Pero non podería rematar este relato así sen ser inxusto. Teño que agradecerlle a unha persoa moi sabia que me acompañaba, primeiro por atopar o lugar idóneo para a espera como se demostrou máis tarde. Despois porque en plena observación sen pensalo saquei a réflex, e ela me dixo "disfruta". Tan simple. Tan certo. Esa vez era para min. Captando a esencia de liberdade sen preocuparme de buscar enfoques e arriscarme a que me detectasen e marchasen. Tamén por acompañarme, como tantas outras veces, a unha zona de lobo sabendo a hora de partida pero non a de chegada. Así que desta vez o mérito é de Bego.


viernes, 6 de enero de 2012

ACOPO presenta alegacións contra o proxecto mineiro de Gargamala nas inmediacións do Suído

Dende a Asociación Coordinadora Protectoras Pontevedra (ACOPO) presentamos alegacións contra o proxecto mineiro de Gargamala, parroquia de Mondariz. Esta zona do Coto de Eira atópase nas inmediacións da Serra do Suído que foi recentemente proposta pola propia Xunta de Galiza para ser incluída na Rede Natura 2000. Polo tanto resulta contraditorio que por un lado se propoña incluír unha zona como zona protexida polo seu alto valor ecolóxico, e que se pretenda aprobar un proxecto mineiro nas súas inmediacións que ocasionaría danos irreparables na flora e na fauna, e no noso patrimonio como podería ser a afectación que suporía para o foxo do lobo xa que a explotación chegaría mesmo a un dos seus muros.

Máis información na web de ACOPO
http://acopo.weebly.com/

lunes, 26 de diciembre de 2011

Tartaraña das Xunqueiras nas Gándaras de Budiño


As Gándaras de Budiño nunca defraudan. Acades máis ou menos observacións, este rico recuncho agradable e "tranquilo" sempre te deixa coas ganas de volver. O máis destacable da nosa breve visita foi a observación continuada durante máis de media hora dunha femia de tartaraña das xunqueiras (esp aguilucho lagunero nc Circus aeruginosus). Un fermoso exemplar que planexaba incesantemente pola braña na procura de alimento ( aves acuáticas principalmente, réptiles, anfibios e pequenos mamíferos), deixándonos a cada pouco unha mostra da súa asombrosa habilidade de voo facendo elegantes xiros para trocar a outra dirección. Este exemplar das fotos de cores pardos escuros agás na zona da cabeza e do pescozo de cor amarelo pálido deixase ver na contorna.


De paso observamos como un corvo mariño real (esp cormorán grande, nc Phalocrocorax carbo) mergullábase e mergullábase na procura de peixes, ata que o conseguiu e apareceu na superficie cun gran reo entre o pico. Nós apostamos que, debido ao tamaño do reo, non podería tragalo. Cun elegante e rápido movemento do pescozo, o peixe acabou no estómago desta ave tan fermosa como perseguida.

Invítovos a todos a que visitedes As Gándaras de Budiño para gozar da súa riqueza e para que non caian no esquecemento.

Podedes premer nas imaxes para amplialas.

viernes, 28 de octubre de 2011

Denunciamos verteduras continuadas que arruínan As Gándaras de Budiño


Dende a Coordinadora Protectoras Pontevedra denunciamos ante o SEPRONA e a Xunta de Galicia unha vertedura continuado no río Louro, que xa se filtrou ata o corazón das Gándaras de Budiño.

Cando debemos esperar da nosa administración sentido común e coherencia na súa xestión, atopámonos que un dos lugares máis singulares e valiosos da provincia de Pontevedra está sendo l
iteralmente inundado de residuos de forma continuada, degradando gravemente e de forma irreparable a rica fauna e flora que aínda se mantén nas Gándaras de Budiño. A propia contorna resulta desalentadora. Lixo, un centro de interpretación en ruínas e a zona dos observatorios presa dun abandono evidente. Probablemente un espazo prioritario para a UE incluído na Rede Natura 2000 e zona LIC, para cuxa conservación recibimos xenerosas subvencións, mereza moita máis atención. No entanto semella que todas estas características que lle outorgan un estatus distinguido pola súa riqueza natural, na práctica non lle serve para moito máis que para ter un cartel que anuncia a súa condición de espazo pertencente á "Rede Galega de Espazos Protexidos".



O máis grave é que o abandono e o lixo fanse pequenos problemas cando os comparamos coa enorme presión que o polígono industrial exerce sobre esta contorna. Unha das súas maiores ameazas, tal e como temos advertido dende a Coordinadora Protectoras Pontevedra, é a vertedura constante ao río Louro de residuos que se filtran gradualmente ao interior da braña das Gándaras. A maior parte destas verteduras contaminantes proceden das empresas situadas no polígono industrial, xa que máis da metade verten os seus residuos directamente no río. Só o 40% destas empresas están conectadas á rede de sumidoiros que remata na depuradora de Tui. Por este motivo solicitamos á Xunta que apure os prazos para que todas as empresas do polígono se conecten á rede de sumidoiros. Aínda estamos a tempo de parar esta ameaza, pero precisamos que a administración actúe e se posicione a favor da conservación dos nosos espazos naturais máis valiosos.


Podedes premer nas imaxes para amplialas.







domingo, 16 de octubre de 2011

Solicitamos á Xunta prevención antes que batidas ao lobo


Dende a Coordinadora Protectoras Pontevedra enviamos unha petición á Xunta solicitando que impulse unha campaña para a protección do gando, facendo chegar aos propietarios das explotacións cales son os métodos preventivos recomendados para cada tipo de gando e o réxime no que se atope, como única solución duradeira para reducir os danos producidos polo lobo. Actualmente a Xunta xa subvenciona a adquisición de elementos para protexer ao gando, pero a realidade é que moitos gandeiros descoñécenos e consideran os trámites administrativos para acceder a estas axudas demasiado complexos, o que finalmente fai que opten por non pedilas. Por este motivo, é preciso que se fomente a protección do gando, e que toda a información sobre os diferentes métodos preventivos e o xeito de solicita-las axudas, chegue dun xeito claro e directo aos propietarios das explotacións. Pretendemos que se dea un paso máis alá das subvencións por danos e a autorización das batidas, e que se aposte por un modelo de xestión máis eficaz.

Por outro lado reiteramos a Medio Rural que non compartimos a súa decisión de autorizar o pasado mes de Xullo batidas ao lobo en Porto do Son, coa xustificación de eliminar exemplares híbridos, xa que ao coñecerse a súa existencia con anterioridade as medidas de control deberían terse aprobado antes da época de cría, ou ao finalizar esta. Ademais consideramos que estas tarefas de control deberían levarse a cabo sobre exemplares previamente identificados, e por persoal da administración especializado xa que ao delegar esta tarefa nun grupo de cazadores sen ter aos exemplares previamente identificados, a probabilidade de erro é moi alta.



Web da Coordinadora http://copropontevedra.weebly.com/

jueves, 8 de septiembre de 2011

Nota de Prensa: Campaña contra o lobo en Galicia



Por se vos interesa, como consecuencia das batidas autorizadas en plena época de cría na Serra do Barbanza, que concluíron coa morte de dous exemplares, e as continuas queixas dos gandeiros que sinalan ao lobo de xeito erróneo como un custo non asumible para o sector, preguntámonos se isto que anuncian os gandeiros e que se recolle nalgúns medios de comunicación sería certo. Obtivemos os datos do Censo Agrario en Galicia e os danos que ocasiona o lobo, resultando que o impacto do lobo na gandeiría é dun 0,1%. Se tivésemos en conta que a meirande parte dos cabalos que se atopan nos nosos montes non están rexistrados e polo tanto non constan no Censo Agrario, a cifra sería aínda inferior ao 0,1%.

Podedes descargar directamente a nota de prensa en PDF ou visitar a web da Coordinadora:


Nota de Prensa en pdf





Web Coordinadora Protectoras Provincia Pontevedra: http://copropontevedra.weebly.com/

.

miércoles, 24 de agosto de 2011

Terra de abundancia

A través das súas chairas, sesteiros, toxos sañudos, fentos e xestas camiña a quen tal vez lle deba o nome a Serra do Suído. É posible, aínda que non se sabe con certeza, que a causa fora a abundancia de suídos noutro tempo. O xabarín ( esp jabalí, nc Sus scrofa) da familia dos suídos, onde se atopa tamén o porco, é un mamífero artiodáctilo. É un omnívoro de mediano tamaño e moi compacto. A boa vista non é unha das súas cualidades destacadas (por experiencia), pero ten un bo olfato xa que habitualmente detecta alimento que está baixo terra. Como a maioría dos animais silvestres tenlle un medo atroz ao home e cando se atopa con nós normalmente fuxe tan rápido como pode.


Pero agora neste tempo estival a serra está chea de vida, sons e cor alí onde vaias. As aves rapaces planexan ou vixían atentas dende algún penedo ( estes días podemos observar no sur da serra varios exemplares de voitres comúns (esp buitre leonado, nc Gyps fulvus)), podemos atopar tamén aos mamíferos máis interesantes e nalgún caso coas súas crías, o chan está repleto de insectos e poden pasar horas sen que te enteres mentres tratas de identificalos. Tamén se deixan ver os reptís como a víbora de seoane (esp víbora de seoane, nc Vipera seoanei) ou o lagarto das silveiras (esp Lagarto verdinegro, nc Lacerta schreiber). Para rematar, nas zonas húmidas pequenas pero sempre presentes están as orballiñas (esp Drosera, nc Drosera rotundifolia), plantas carnívoras e se nos fixamos ben nela poderemos ver como se alimentan de desafortunados insectos que quedan atrapados nos seus pegañentos capilares. Cada vez que paso por algunha destas zonas húmidas paro aínda que sexa un chisco para contemplar a estas resistentes plantiñas que son outro dos atractivos pouco coñecidos da serra. Nas imaxes podedes ver ademais do xabarín ao lagarteiro peneireiro (esp Cernícalo común, nc Falco tinnunculus) ao colorido besbello chirriador (esp Saltamontes chirriador, nc Mecostethus grossus) e ao tradicional miñato común (esp Busardo ratonero, nc Buteo buteo).





















Adicado a Supertramp

domingo, 31 de julio de 2011

A misteriosa "loba" negra


Un día observouse nos montes da Península Ibérica no territorio dun grupo estable de lobos un "exemplar" negro. Entón xurdiron todo tipo de especulacións sobre se este sería un lobo, o resultado dunha hibridación ou un can asilvestrado.

As dúas primeiras opcións cobraron maior forza ao observar que se trataba dunha femia e que estaba perfectamente integrada no grupo, co cal a opción do can asilvestrado descártase de inicio porque sería bastante improbable que este chegara a integrarse no grupo de lobos, xa que estes últimos teñen unha alta intolerancia cara os seus parentes domésticos.

No caso de tratarse dun exemplar de lobo negro, melánico, algúns científicos apuntan que esta característica é o resultado dunha mutación xenética debida ao apareamento nun pasado lonxano de lobos con cans domésticos. Esta sería unha das consecuencias de introducirse na secuencia xenética do lobo ADN de can. Poderíamos discutir se isto supón unha vantaxe fronte ás novas condicións do medio, ou se supón unha desvantaxe ao facer que estes exemplares sexan máis detectables.

A hibridación entre cans e lobos, aínda que é posible, en condicións naturais é pouco común. Estudos detallados comparando diferentes poboacións de lobos e cans, conclúen que estas están xenéticamente ben diferenciadas, e en liberdade aínda en zonas altamente humanizadas coma a Península Ibérica, este tipo de cruces son anecdóticos e cando se producen a súa descendencia ten poucas probabilidades de integrarse en poboacións estables de lobos.

Despois de dous anos o misterio segue sen resolverse, e só unha análise xenética determinará a identidade da coñecida coma "loba negra" que, xunto co resto do grupo de lobos, segue espertando a nosa curiosidade e admiración por ser quen de formar parte da riqueza dos nosos montes.


Se alguén ten algo que aportar ou coñece casos similares na Península Ibérica pode facelo no enderezo pope55@hotmail.com

domingo, 10 de julio de 2011

Lobo: especie ameazada, ¿ Por quen?



Aínda que resulte sorprendente é quen nos goberna, a propia Xunta de Galicia, quen ven de autorizar dúas batidas ao lobo en plena época de cría en Porto do Son. Asistimos a un novo despropósito da administración galega que autoriza dúas batidas na época máis sensible do ano para unha especie moi presionada.

Na letra pequena do propio Plan de Xestión do lobo de Galicia, a Xunta se asegura poder exercer controles de poboación nesta época transcendental no ciclo biolóxico da especie como "casos excepcionais":

"Los períodos en donde se realicen los controles evitarán, salvo casos excepcionales que tendrán que estar especialmente justificados, la época de reproducción de la especie (de marzo a julio)."

Dende a Coordinadora de Protectoras Provincia Pontevedra pedimos á Xunta información sobre as batidas e a xustificación destas medidas de carácter "excepcional" que avalaron a decisión.

Solicitamos á administración medidas alternativas ás batidas para previr as perdas que poida ocasionar o lobo. Que fomente entre os gandeiros medidas de prevención efectivas ( mastíns, pastores eléctricos,...) e dende o punto de vista económico asumibles, para reducir os danos sobre os poldros e as touras xa que os lobos seguirán chegando, e os controis non son a solución para a coexistencia equilibrada da fauna silvestre co gando "doméstico".


domingo, 19 de junio de 2011

Unha mirada inocente: Raposos, lobos e homes



**podedes premer nas imaxes para amplialas.


Subía cara a montaña na procura dos lobos, e antes de chegar ao punto no que ía agardalos, mirei un raposo a miña esquerda, a uns poucos metros. Non sabía eu que ese sábado ía ser especial.


O pequeno raposo (esp zorro, nc Vulpes vulpes) seguiu o seu camiño facendo altos para ollarme con moita tranquilidade, aparentemente sen asustarse. Seguiu coa súa folla de ruta buscando comida incesantemente entre o mato, marcando as rochas, bocexando, rascándose, comendo (por fin!) e todo isto sempre preto de onde eu estaba. Así durante máis dunha hora.


Nas primeiras luces do día puiden ver a un fermoso e pequeno animal, mollado, confiado, loitando por sobrevivir e coa mirada inocente da natureza. O medo que teñen aprendido a maioría dos animais que comparten o espazo con nós semellaba non estar presente. A pesar de gozar dun momento único algo o enturbaba. De cando en cando lembraba o anacrónico e rancio espectáculo dos campionatos de caza de raposo que se celebran cada ano en Galicia. E así observaba ao meu compañeiro de espera alleo aos meus pensamentos. Lembreime tamén dos compañeiros de Matarpormatarnon e do seu valioso traballo defendendo a vida dos máis indefensos, como o meu novo compañeiro.


Nun momento no que o perdín de vista entre os toxos, decidín montar o telescopio para adicarlle algo de tempo aos lobos. Tirando cada un alto puiden ver que algo escuro se movía entre a vexetación. Enfoquei e resultou ser un xabaril (esp jabalí, nc Sus scrofa), seguido pouco despois por outros exemplares que remexían a terra na procura dalgún alimento. Foi nese intre cando un pouco máis abaixo os lobos comezaron a ouvear. Varios exemplares entoaban un canto melódico, tal vez o máis fermoso da natureza. Bo sinal porque os meus "amigos" seguían alí.

Un rato despois de esguello vin que algo se moveu ás miñas costas. Mirei, e era o pequeno raposiño que debía ir de retirada cara ao seu encame diúrno. Co meu movemento, decatouse da miña presenza cando case pasaba de largo, detívose, recuou e tirou cara mín. E alí se sentou, a tres metros de onde me atopaba o meu exótico compañeiro de espera esa mañá.

viernes, 22 de abril de 2011

Regreso a casa


Despois duns meses volvín ó Suído que me recibiu fresco e florido. Achegámonos á zona da serra mellor conservada lonxe dos parques eólicos, onde a pegada do home non é tan evidente, e onde aínda se pode gozar da paz antiga da serra.


No primeiro tramo atopei na pista marcas de maquinaria pesada que estivo limpando o mato, e tamén o rastro dunha moto que escarvando subira cara ó Suído. Respirei tranquilo cando comprobei que fora unicamente na primeira parte da pista, e que non seguiran cara á zona alta.

Xa arriba estivemos buscando os rastros que nos interesaban e cando xa demos o choio por feito, fomos cara a unha zona húmida onde sempre atopamos algo de interese. Ó chegar fomos directamente a ver ás orballiñas (esp Drosera, nc Drosera Rotundifolia) porque non nos cansamos de observar a beleza destas pequenas plantas carnívoras. Preto atopamos algúns anfibios como a rá patilonga (esp Rana patilarga, nc Rana ibérica) e rá verde (esp Rana verde, nc Rana perezi) , un macho das silveiras (esp Lagarto verdinegro, nc Lacerta schreiber) quentando o corpo, e unha incesante danza de bolboretas como chuchaleites (esp Chupaleches, nc Iphiclides podalirius). Sentámonos a gozar do espectáculo e cara ao mediodía volvemos para casa contentos coma nenos e como se fose a primeira vez.